Boudewijn Maria Ignatius Büch

Jammer nu geen reizen meer wij hebben er van genoten we zullen ze erg missen. Een schok was het toen wij het hoorde op het nieuws, rust zacht en we zullen nog vaak naar je kijken 

Boudewijn,
Jij was een creatief talent dat zich begaf in misschien wel ziekelijke uitersten en daarmee anderen weer opmerkelijke inzichten gaf. Jij wist je ideeen om te zetten in aantrekkelijke kunstwerken.

Die kunst hebben niet velen.

Bedankt voor het inzicht! 

Jezelf en anderen vermakelijk verbazen , die verrassingvan jouw zullen we wel gaan missen, het ga je goed 

Al jaren geniet ik van bijzonder boeiende manier van vertellen. Ik genoot van je kop op TV en je prachtige uitleg. Ik ben geschrokken door je dood en zal je missen als inspirerende figuur. Je bent toegevoegd aan mijn "verzameling" van prachtige mensen. 

 

Wederom een boeiend mens welk van ons is heen gegaan.
Veel sterkte voor de familie toegewenst.
jullie hebben een moeilijke tijd voor de büch

STERKTE !!! 

Boudewijn,

Nog nooit heeft de dood van een publiek figuur mij zo bij de strot gegrepen, daar kan geen Claus of Fortuyn tegenop, 't is alsof er een vriend "het loodje heeft gelegd"

Ik heb genoten van jouw ongekunstelde persoonlijkheid. Rust zacht. 

Opdat deze man nooit vergeten moge worden! 

Boudewijn wat heb ik van je genoten, van je enthousiasme en passie als je sprak over je verzameling. Geweldig! Zal je missen, rust zacht. 

liev Boudewijn je maakte verre reizen,
maar deze is e laatste reis .

rust zacht 

Hij was uitzonderlijk welsprekend en bovenal een OPRECHT pleitbezorger van het vrije woord. Met hem is de laatste negentiende-eeuwer van onze tijd heengegaan. Wat een gemis. 

Zeer onverwachts. Missen zal ik je. Je was een kleurrijk en een boeiend persoon. Ik hoop dat je je rust en geluk gevonden hebt. 

Zijn familie en bekenden wens ik veel sterkte toe met dit verlies.

Rust zacht, Boudewijn 

Jammer, erg jammer. 

wij zullen je gaan missen als mens en als verteller,je mooie verhalen,je mooie avonturen over de hele wereld en wat zo bij me opkomt is de tv uitzendingen bij barend en van dorp je vertelde alles in geuren en kleuren en je hield van de aandacht die je ook verdiende.
je bent veelste vroeg van ons heengegaan en dat doet ons zo veel pijn,we hopen dat je in gods armen de rust zal krijen die je verdiende misscien tot ooit
grt antje en henk slagt vanuit almere 

Het nieuws bereikte ons vanmorgen pas en de schok was groot, dat Boudewijn was overleden, de man die wij zo waarderen, Boudewijn bedankt voor alles!
Ook natuurlijk heel veel sterkte toegewenst aan de mensen die hij achter liet. 

Het Carnaval Der Rouwenden

Een schrijver die al wat ouder is, heeft veel meegemaakt. En zo herinner ik mij de begrafenis van koningin Wilhelmina in 1962. Het was winter en er heerste stilte. Er was natuurlijk weinig échte tragiek: de voormalige vorstin was tweeëntachtig jaar oud geworden en had een rijk leven kunnen voltooien. Hetzelfde geldt voor de socialistische politicus Willem Drees die langer leefde dan een hele eeuw en wiens begrafenis in 1988 ik mij trouwens helemaal niet herinner. Het moet toen wel héél erg stil zijn geweest.
De dood bleef tot en met het overlijden van prinses Diana in 1997 over het algemeen een gebeurtenis die gekenmerkte werd door stilte, verstildheid en verafgelegen rouwbeklag.
En toen kwam dus die zomer van 1997, de zomer dat Diana in Parijs om het leven kwam. Het overlijden, de plekken van de dood, de begrafenis en de dagen daarna werden tot een pandemonium van rouwbeklag, van bergen boeketten en van applaudisseer voor een ontzield lichaam. De dood kwam zelfs op de hitparade. Met Elton Johns Candle in de wind kreeg het moderne sterven een eigen lijflied. Ik voelde dat er veel meer aan nieuwerwets doodsbeleven komen zou. En het kwám.
Met de moord op Pim Fortuyn betrad ook Nederland het moderne veld van dood & eer. De rouwenden zongen buiten de Rotterdamse kathedrale kerk 'You never walk alone', 'Geen woorden maar daden, leve Pim Fortuyn' en nog veel meer aangepaste, eigentijdse lyriek.
Binnen in de kerk werden gewoon de aloude riten van de katholieke kerk gecelebreerd en het koor zong gewoon de liederen van eeuwen geleden. Binnen in de kerk waren de gezichten bedrukt, maar toch werd er ook geapplaudisseerd. Italiaanse toestanden, misschien. Maar buiten op straat heerste er een onwaarschijnlijk uitbundig rouwbeklag. De auto met het stoffelijk overschot werd aangeraakt, bedolven onder bloemen en omstanders huilden. Werd het rouwbeklag geïmiteerd, kreeg de begrafenis van prinses Diana een reprise in de polder? Het zullen de tijden zijn; het heet 'het tijdsgewricht' te zijn. De dood, het sterven en al het verschrikkelijke dat daarna komt is van ons allemaal geworden. Was er vroeger - toen ik nog een jongen was - een niet te bevatten stilte rond het lijden en de dood, nu is het bacchanaal de kermis of het pandemonium van het doodsverdriet. Ik weet niet hoe ik het noemen moet maar het lijkt soms wel alsof de dood tegenwoordig gevierd moet worden.
De dood blijkt gedemocratiseerd te zijn, de dood is van ons allemaal geworden.

Het is vijfenveertig jaar gelden dat ik een vriendje zag stikken in een pinda. Het klinkt banaal, maar zo is het precies gegaan. Mijn vriendje stierf voor mijn ogen en ik wist niet wat ik met mijn verdriet moest doen. Samen met al mijn klasgenoten zijn we later naar mijn opgebaarde vriendje gaan kijken. En we zwegen. We huilden ook niet. We durfden dat niet. Nog later brachten we hem naar de begraafplaats. Toen zijn kistje in de aarde zakte, bleven we zwijgen. We huilden nog steeds niet, omdat we dat nog steeds niet durfden. Ik denk nog vaak aan die gebeurtenis, vijfenveertig jaar geleden. Het was een raadsel dat we beleefden. We begrepen de dood niet en niemand die het ons uit kon leggen. En zo hoorde het. En zo hoort het naar mijn smaak eigenlijk nog steeds te zijn.
De dood verdient geen applaus. Moord heeft geen recht op een bloemenhulde. Rouw moet niet begeleid worden door voetballiederen. Dat vind ik en het zal wel een ouderwets standpunt zijn, want nu de dood van ons allemaal geworden is en live op de televisie wordt uitgezonden, is er geen plaats meer voor die verstilde woede vanbinnen.
Er is geen plek meer voor de slapeloze nachten met gepieker over het feit dat één man met een pistool van mooie lentedagen een hel kan maken. Een hel van uitzinnige rouw, van rouwenden met spandoeken, van waxinelichtjes en van boeketten, talloze boeketten.
En de ouderwetse rouwkaart valt nergens meer op de deurmat, de stilte van de kokosmat.
Begon vroeger de dood in de vestibule, nu is de rouw van de straat.
Het is zeker waar: de politiek moet aan de mensen teruggegeven worden. Zo heet dat tegenwoordig en daar ben ik het mee eens. Maar de dood moet op haar beurt weer terug naar zoals het vroeger was. Het sterven hoort niet op voorpagina te staan, de rouw mag geen jongen zijn die vanuit een lantaarnpaal schreeuwt. De rouwstoet is geen file van de dood. De teraardebestelling is geen gebeurtenis voor de Firma Kijkgraag.
Hoe nu verder? - is mij gevraagd. De politiek moet verder, de kussens Den Haag moeten worden opgeschud en de politiek moet weer van de straat worden. Dat heeft iedereen nu tot vervelens toe gezegd, beaamd en bepleit. En die noodzaak begrijp ik. Maar de dood moet van de straat af, het rouwbeklag moet van de spandoeken verwijderd worden en de gezichten van de mensen dienen weer stil verdriet uit te stralen. Zoals vroeger.
Het toejuichen van een rouwstoet - ik kan er niet mee leven. De politiek moet weer gaan leven, maar de dood dient dood te blijven. Stil, verdrietig en ongelooflijk doodstil. Ik wil de vogels weer horen fluiten op de begraafplaats. Ik wil het geknisper van boekettencellofaan, het zingen van hitparadeliederen en het scanderen van slogans niet meer horen. Ik wil dat de dood terugkeert naar wat zij behoort te zijn: gruwelijk, onbegrijpelijk en afschuwelijk.
Het carnaval der rouwenden ik kan er niet mee leven.

Boudewijn Büch 

Rust zacht Boudewijn 

Met jou overlijden, verliest de maatschappij een wonderlijk mens. Jij liet de mensen een andere wereld zien... 

Dag dappere dodo,

Rest in peace.

Liefs Mickey