Bram Vermeulen
13 oktober 1946 - 4 september 2004
AMSTERDAM, 04-09-2004 - De cabaretier en schrijver van Nederlandstalige liederen Bram Vermeulen is zaterdagochtend 4 september 2004 overleden. Vermeulen, die dezelfde dag van vakantie uit Italië zou terugkeren, overleed in zijn slaap. Hij werd 57 jaar oud.
Vermeulen is in de jaren zeventig bekend geworden met de cabaretformatie Neerlands Hoop, waarvan ook Freek de Jonge deel uitmaakte. Nadat Vermeulen en De Jonge zelfstandig verder gingen, maakte Vermeulen nog vele albums, die vooral in België succesvol waren.
Het overlijden van Vermeulen kwam onverwacht. Vermeulen overleed in aanwezigheid van zijn dochter. Zij zouden zaterdag samen naar Nederland terugkeren. Zijn vrouw was al eerder van vakantie naar Nederland teruggekeerd voor televisieopnames.
De familie heeft inmiddels afscheid genomen.
Vermeulen is in de jaren zeventig bekend geworden met de cabaretformatie Neerlands Hoop, waarvan ook Freek de Jonge deel uitmaakte. Nadat Vermeulen en De Jonge zelfstandig verder gingen, maakte Vermeulen nog vele albums, die vooral in België succesvol waren.
Het overlijden van Vermeulen kwam onverwacht. Vermeulen overleed in aanwezigheid van zijn dochter. Zij zouden zaterdag samen naar Nederland terugkeren. Zijn vrouw was al eerder van vakantie naar Nederland teruggekeerd voor televisieopnames.
De familie heeft inmiddels afscheid genomen.
Bram Vermeulen: Heb je zojuist pas in een interview op tv 'leren kennen'. Ik was diep geraakt door de levendige lichtjes in je ogen, je visie op de wereld, die je zo vol enthousiasme, vol originaliteit, wist te verwoorden... vooral aan de schittering in je ogen was voor mij heel duidelijk dat een bijzonder mens is gestorven. Een pracht van een mens. Ik wens zijn dochter en echtgenote alle sterkte van de wereld toe. Met oprecht medeleven, Katinka
Op 6 september 2004
om 1:17 getekend door:
K.a.t.i.n.k.a.
Dit is niet ok
om 1:17 getekend door:
K.a.t.i.n.k.a.
Het water stroomt echt anders.
Op 6 september 2004
om 1:10 getekend door:
J.C. .M.o.e.s.
Dit is niet ok
om 1:10 getekend door:
J.C. .M.o.e.s.
Vier jaar geleden overleed mijn (schoon)vader. De steen van Bram was toen en is nog steeds een herinnering aan hem. Na elke vakantie leggen we een steen op zijn graf, afkomstig van een plek waar we ons tijdens de reis gelukkig voelden. Geen letterlijke interpretatie, maar toch.
Gisteravond kwamen we terug uit Bretagne. Op de terugweg nog hard meegezongen met 'Deel mij maar bij de onzin in'.Een van de eerste berichten die we hoorden was het overlijden van Bram.
Soms weet je dat er een bijzonder mens overleden is, ook al heb je die persoon nooit echt gekend.
Gisteravond kwamen we terug uit Bretagne. Op de terugweg nog hard meegezongen met 'Deel mij maar bij de onzin in'.Een van de eerste berichten die we hoorden was het overlijden van Bram.
Soms weet je dat er een bijzonder mens overleden is, ook al heb je die persoon nooit echt gekend.
Op 6 september 2004
om 1:09 getekend door:
M.i.r.a.n.d.a.
Dit is niet ok
om 1:09 getekend door:
M.i.r.a.n.d.a.
man met ballen, ik hield van zijn doen
hij heeft geen steen in de rivier gelegd
ik spreek van een dam .
mijn liefde gaat uit bla. bla
er is meer en dat is maar beter zo.
een prachtvent maximum respect.
hij heeft geen steen in de rivier gelegd
ik spreek van een dam .
mijn liefde gaat uit bla. bla
er is meer en dat is maar beter zo.
een prachtvent maximum respect.
Op 6 september 2004
om 1:09 getekend door:
f.r.a.n.k.i.e.
Dit is niet ok
om 1:09 getekend door:
f.r.a.n.k.i.e.
Zojuist gekeken naar "Copyright Mens" met Bram Vermeulen. Wat prachtig en hartverscheurend om hem zo vol passie De Wedstrijd te zien spelen...
Op 6 september 2004
om 1:07 getekend door:
J.e.l.g.e.r.
Dit is niet ok
om 1:07 getekend door:
J.e.l.g.e.r.
Beste Bram,
Ik luisterde net naar een interview met jou. Het was duidelijk dat je genoot je van je leven. Ik hoop van harte dat je ook zo zult genieten van je leven hier na!
Ik luisterde net naar een interview met jou. Het was duidelijk dat je genoot je van je leven. Ik hoop van harte dat je ook zo zult genieten van je leven hier na!
Op 6 september 2004
om 1:04 getekend door:
M.a.r.k.
Dit is niet ok
om 1:04 getekend door:
M.a.r.k.
Bram bedankt voor je unieke teksten en muziek, zo zul je bij ons blijven.
Op 6 september 2004
om 0:56 getekend door:
A.d.r.i.
Dit is niet ok
om 0:56 getekend door:
A.d.r.i.
De man die mij cabaret heeft leren kennen is niet meer.
Bedankt Bram...
Bedankt Bram...
Op 6 september 2004
om 0:49 getekend door:
J.i.m.m.y.
Dit is niet ok
om 0:49 getekend door:
J.i.m.m.y.
voor eeuwig een plaats in het hart.
Op 6 september 2004
om 0:43 getekend door:
a.n.t.a.l. .a.d.r.i.a.a.n.s.e.
Dit is niet ok
om 0:43 getekend door:
a.n.t.a.l. .a.d.r.i.a.a.n.s.e.
akke respect voor zijn mens zijn en zijn fantastische teksten.De nabestaande wens ik heel veel sterkte toe!!!
Jef Gilissen Maasticht
Jef Gilissen Maasticht
Op 6 september 2004
om 0:37 getekend door:
J...G...G.i.l.i.s.s.e.n. .i.n.t...a.r.c.h...b.n.i.
Dit is niet ok
om 0:37 getekend door:
J...G...G.i.l.i.s.s.e.n. .i.n.t...a.r.c.h...b.n.i.
Bram,
Ik zat nog buiten, te genieten van een pracht van een nazomeravond het werd kouder en ik wat rilleger,ging naar binnen, het journaal stond aan en op dat moment hoorde ik het bericht van jou heengaan.
Ik kreeg het toen echt koud.
Bram bedankt.
Rust zacht.
Kees
Ik zat nog buiten, te genieten van een pracht van een nazomeravond het werd kouder en ik wat rilleger,ging naar binnen, het journaal stond aan en op dat moment hoorde ik het bericht van jou heengaan.
Ik kreeg het toen echt koud.
Bram bedankt.
Rust zacht.
Kees
Op 6 september 2004
om 0:36 getekend door:
K.e.e.s. .P.o.o.t.j.e.s.
Dit is niet ok
om 0:36 getekend door:
K.e.e.s. .P.o.o.t.j.e.s.
Vanmiddag de radiocolumn op radio 1 van Jeroen Wielaert was PERFECT. Goed zo, Jeroen. Sterkte aan iedereen die het nodig heeft.
Ik vond Bram Vermeulen nog een 'jongetje'. En jongetjes gaan toch niet dood? Haal alles uit het leven met de mogelijkheden die je hebt. Heeft hij (denk ik) geprobeerd.
Ik vond Bram Vermeulen nog een 'jongetje'. En jongetjes gaan toch niet dood? Haal alles uit het leven met de mogelijkheden die je hebt. Heeft hij (denk ik) geprobeerd.
Op 6 september 2004
om 0:34 getekend door:
T.h.o.m.a.s. .C.o.o.m.a.n.s.
Dit is niet ok
om 0:34 getekend door:
T.h.o.m.a.s. .C.o.o.m.a.n.s.
Echte mensen zijn vrij zeldzaam. Je was goed in Neerlands Hoop. Je was nog nog beter met de Toekomst en alleen.
We hebben elkaar 4 keer gesproken, en ik zal je missen: gelukkig heb ik al je cd's en heb ik je pas nog in a'dam zien optreden.
We hebben elkaar 4 keer gesproken, en ik zal je missen: gelukkig heb ik al je cd's en heb ik je pas nog in a'dam zien optreden.
Op 6 september 2004
om 0:31 getekend door:
T.o.m. .C.r.o.u.s.e.
Dit is niet ok
om 0:31 getekend door:
T.o.m. .C.r.o.u.s.e.
Lieve Bram,
Ik wens je goede wens en een behouden aankomst
Ik wens je goede wens en een behouden aankomst
Op 6 september 2004
om 0:26 getekend door:
T.i.n.e.k.e. .N.o.o.r.d.e.g.r.a.a.f.
Dit is niet ok
om 0:26 getekend door:
T.i.n.e.k.e. .N.o.o.r.d.e.g.r.a.a.f.
Dag Bram,
Jouw overlijden raakt me bijzonder diep. We hebben elkaar nooit ontmoet... en toch was er -voor mij althans- die moeilijk te verwoorden band. Als adolescent heb ik jouw CD's verslonden... als student psychologie vond ik dat veel van jouw nummers veel meer waarheid in zich hadden dan een volledige cursus psychologie samen. Later heb ik over jou gelezen... van jou gehoord. Ik herinner me een radioprogramma waarin jij uit de doeken deed hoe je in de huid van jouw poes kon kruipen... en precies kon ervaren hoe het was om kat te zijn. Hoh Bram... jij was en je bent een levenskunstenaar... je was en bent een inspiratiebron. Dit is de eerste keer dat ik intens verdriet in me voel opborrelen voor iemand die ik niet in mijn vriendenkring draag. Misschien heb ik jou wel altijd een beetje als vriend beschouwd.
Lieve Bram, ik weet dat in jouw wereldbeeld jij nu aan de andere kant van de stroom bent. Ik hoop van harte dat je deze positieve intentie tot daar kan ervaren. We zien elkaar aan de overkant (als jij al niet weer vertrokken bent)
Familieleden van Bram... via dit bericht laat ik weten dat ik van op een afstand met jullie meeleef. Ik ben blij voor Bram dat zijn dood zo snel en pijnloos was... anderzijds maakt dit plotse verdwijnen de dood soms zoveel moeilijker te accepteren. Ik ken jullie niet... en ik weet ook niet hoe jullie tegen de dood aankijken. Misschien horen jullie dit wel vaker... maar als ik iets kan betekenen voor jullie... als jullie nood zouden hebben aan een woord... een babbel...
Genegen,
Björn
Jouw overlijden raakt me bijzonder diep. We hebben elkaar nooit ontmoet... en toch was er -voor mij althans- die moeilijk te verwoorden band. Als adolescent heb ik jouw CD's verslonden... als student psychologie vond ik dat veel van jouw nummers veel meer waarheid in zich hadden dan een volledige cursus psychologie samen. Later heb ik over jou gelezen... van jou gehoord. Ik herinner me een radioprogramma waarin jij uit de doeken deed hoe je in de huid van jouw poes kon kruipen... en precies kon ervaren hoe het was om kat te zijn. Hoh Bram... jij was en je bent een levenskunstenaar... je was en bent een inspiratiebron. Dit is de eerste keer dat ik intens verdriet in me voel opborrelen voor iemand die ik niet in mijn vriendenkring draag. Misschien heb ik jou wel altijd een beetje als vriend beschouwd.
Lieve Bram, ik weet dat in jouw wereldbeeld jij nu aan de andere kant van de stroom bent. Ik hoop van harte dat je deze positieve intentie tot daar kan ervaren. We zien elkaar aan de overkant (als jij al niet weer vertrokken bent)
Familieleden van Bram... via dit bericht laat ik weten dat ik van op een afstand met jullie meeleef. Ik ben blij voor Bram dat zijn dood zo snel en pijnloos was... anderzijds maakt dit plotse verdwijnen de dood soms zoveel moeilijker te accepteren. Ik ken jullie niet... en ik weet ook niet hoe jullie tegen de dood aankijken. Misschien horen jullie dit wel vaker... maar als ik iets kan betekenen voor jullie... als jullie nood zouden hebben aan een woord... een babbel...
Genegen,
Björn
Op 6 september 2004
om 0:24 getekend door:
B.j.ö.r.n.
Dit is niet ok
om 0:24 getekend door:
B.j.ö.r.n.
Ik heb je leren kennen als de helft van Neerlands Hoop.
Meteen was ik onder de indruk van je talent, ook jaren later nog
naar stukjes van je geluisterd en van je genoten.
Zo leef je voort in mijn herinnering, ik dank je voor deze herinnering.
Heel veel sterkte voor je naasten.
Meteen was ik onder de indruk van je talent, ook jaren later nog
naar stukjes van je geluisterd en van je genoten.
Zo leef je voort in mijn herinnering, ik dank je voor deze herinnering.
Heel veel sterkte voor je naasten.
Op 6 september 2004
om 0:21 getekend door:
E.d. .Z.o.n.n.e.v.e.l.d.
Dit is niet ok
om 0:21 getekend door:
E.d. .Z.o.n.n.e.v.e.l.d.
net gekeken naar de vergrijzing van freek en had mijn bedenkingen bij zijn (misplaatste?)grap m.b.t. overlijden van bram tot dat bleek dat dit realiteit was geworden... hier zijn geen woorden voor...
Op 6 september 2004
om 0:20 getekend door:
n.o.o.r.
Dit is niet ok
om 0:20 getekend door:
n.o.o.r.
B. en L.
Het is zondagavond tien na negen en zo mag het zijn, zo moet het zijn. L. is dood. B. is dood. Hier en nu wil ik haar en hem eren en loven en prijzen. Toch kan ik niet anders dan eerst geweeklaag en gehuil en gejammer en getreur door deze woorden laten klinken
Het is zaterdagmorgen, 4 september, rond de klok van tienen. Ik rijd door de landelijke dreven tussen Leizele en Lippelo en Malderen en Buggenhout. Ik ben op weg naar het afscheid van L., een vriendin die zich dinsdagavond van het leven benam. De zon is intens aanwezig en ze verblindt mij door er te lang te graag naar te zien. Ze vult mijn lijf met genoeglijke warmte en de subtiele herfststemming van het begin van de week is niet meer, verdrongen door de zomerse ochtendzon. De subtiel aanwezige ochtendmist danst op de weiden op een onzichtbaar ritme, mijn autoraam staat open en ik neurie mee op deze stille ochtend. Een nieuw lied dat ik, zoals zovele andere van B., als bij toeval ontdekte. Niets te vroeg, maar ook niets te laat. Na vijftien jaar met B. in mijn bestaan -maar met ook lange tijden zonder hem-, bots ik nog altijd op onontdekte pareltjes van hem. Ik bots op deze woorden wanneer de geluiden zich verbergen en van nergens lijken te komen, als niets meer zeker is, als in het riet de wind zwijgt en de kleuren in grijs vervagen Dan botsen we op iets nieuws. Ik laat hem in mijn wagen zingen en zingen en zingen en zingen. Altijd maar weer opnieuw en opnieuw en opnieuw dezelfde woorden, deze ochtend in de wagen. Het wordt een mooie dag, denk ik en terwijl deze gedachte zindert door heel mijn lijf, schaam ik me er niet voor. Ik zing mee en ik weet dat het mag en kan en het zal zijn. Ondanks de dood van L. en die van de pas later op de dag te vernemen dood van B. wordt dit een mooie dag. Zo sprak B. en ik kan hem verstaan.
De kerk is omzeggens leeg. Nog nooit trof ik bij een afscheid een zo klein aantal rouwenden aan. Het bestond nog niet eerder dat ik maar een handvol mensen zag opdagen op een uitvaart. En toch vloeide bij de eerste woorden het onwennige gevoel dat ik daar bij kreeg weg en stroomde het andere gevoel van schoonheid binnen. Het afscheid voor deze 30-jarige stralende, lijdende en zoekende jonge vrouw wordt niet meer maar ook niet minder dan een loven en eren en prijzen van haar. Het mooiste eerbetoon. De soberste ook. En de oprechtste. En de meest erkentelijke en ingetogen, warmste en zachtste uitvaart ooit. Waardigheid en Respect. Ze heersten beiden, net zoals B. en L., als welwillende vorsten over deze gemeenschap die daar bijeen was. Het Hele Al op één plek, op één moment, in één notendop: mensen en woorden van immens verdriet. Tranen van grootse liefde en gedachten van stekende woede. Tranen om een lach en een geest gevuld door waarachtige hoop. Levend leven daar en toen, hier en nu. L. werd op dat ogenblik hoog in den hemel meegedragen door ons aller verdriet. Ook door dat van B. En niet in het minst door hem, want diezelfde morgen reist B. L. achterna en zingt hij nu, daar in de planeten om een baan, wellicht een klein liedje. Voor L-tje. En wellicht voor elke andere ziel op deze wereld die diezelfde dag en alle andere dagen dáárvoor eveneens de blik in de ruimte gooiden.
Vanaf dit moment moeten ik en jullie allemaal het stellen met wat B. ons achterlaat. We moeten het stellen met een dozijn boeken en een veelvoud aan muzikale juweeltjes, schilderijen en andere geschriften. Daarmee moet een heel volk gevoed worden. Een hongerig en gulzig volk. Wel, deze vijf broden en deze twee vissen zullen we delen met al deze hongerige zielen die zich er nu en morgen en voor altijd aan willen voeden. Aan die woorden en beelden van jou, B. We zullen het met smaak tot ons nemen en we zullen rondvertellen hoe lekker deze rode wijn heeft geproefd. We zullen ons tot in den eeuwigheid kunnen laven aan wat gij ons gaf en we zullen de kracht van de herhaling niet onderschatten, we zullen het klein liedje en oorlog aan den oorlog en het verlangen blijven uitschreeuwen. We zullen blijven roepen dat het zo mooi is en we zullen vinden.
Jij kan niet doodgaan, B. Daarom huil ik niet. Daarom ben je hier nog ergens in mijn hoofd, in onze longen en harten en magen en nieren en botten en oren en darmen. Je bent er nog zoals je er altijd al was. Jij bent niet dood, B, laat ons niet lachen. Er zal immers altijd iemand zijn die jou niet zal zijn vergeten.
De maan staat half. Ze staat laag op tien uur. Ze verbergt zich achter een avondnevel en toch is haar unieke oranje gloed door mijn open venster achter mij fiks zichtbaar. Wellicht hebben jullie haar zo op haar zij gekeerd van daaruit, haar zo van licht toegerust en zo achter die sliert wolken verstopt dat haar beeld zich als tranen over onze wangen ontrolt. En vannacht doen jullie mogelijks hetzelfde met de sterren, en morgen met de zon en volgende week misschien met een ruimtelijke supernova. Allemaal voor ons, wij hier op aard. Allemaal voor jullie ook, zodat we jullie niet meer kúnnen vergeten.
Rust zacht, Lie. Rust zacht, Bram. De steen is, ondanks alles, verlegd.
Manu Vanhaverbeke, een jongenshart.
Borgerhout
Het is zondagavond tien na negen en zo mag het zijn, zo moet het zijn. L. is dood. B. is dood. Hier en nu wil ik haar en hem eren en loven en prijzen. Toch kan ik niet anders dan eerst geweeklaag en gehuil en gejammer en getreur door deze woorden laten klinken
Het is zaterdagmorgen, 4 september, rond de klok van tienen. Ik rijd door de landelijke dreven tussen Leizele en Lippelo en Malderen en Buggenhout. Ik ben op weg naar het afscheid van L., een vriendin die zich dinsdagavond van het leven benam. De zon is intens aanwezig en ze verblindt mij door er te lang te graag naar te zien. Ze vult mijn lijf met genoeglijke warmte en de subtiele herfststemming van het begin van de week is niet meer, verdrongen door de zomerse ochtendzon. De subtiel aanwezige ochtendmist danst op de weiden op een onzichtbaar ritme, mijn autoraam staat open en ik neurie mee op deze stille ochtend. Een nieuw lied dat ik, zoals zovele andere van B., als bij toeval ontdekte. Niets te vroeg, maar ook niets te laat. Na vijftien jaar met B. in mijn bestaan -maar met ook lange tijden zonder hem-, bots ik nog altijd op onontdekte pareltjes van hem. Ik bots op deze woorden wanneer de geluiden zich verbergen en van nergens lijken te komen, als niets meer zeker is, als in het riet de wind zwijgt en de kleuren in grijs vervagen Dan botsen we op iets nieuws. Ik laat hem in mijn wagen zingen en zingen en zingen en zingen. Altijd maar weer opnieuw en opnieuw en opnieuw dezelfde woorden, deze ochtend in de wagen. Het wordt een mooie dag, denk ik en terwijl deze gedachte zindert door heel mijn lijf, schaam ik me er niet voor. Ik zing mee en ik weet dat het mag en kan en het zal zijn. Ondanks de dood van L. en die van de pas later op de dag te vernemen dood van B. wordt dit een mooie dag. Zo sprak B. en ik kan hem verstaan.
De kerk is omzeggens leeg. Nog nooit trof ik bij een afscheid een zo klein aantal rouwenden aan. Het bestond nog niet eerder dat ik maar een handvol mensen zag opdagen op een uitvaart. En toch vloeide bij de eerste woorden het onwennige gevoel dat ik daar bij kreeg weg en stroomde het andere gevoel van schoonheid binnen. Het afscheid voor deze 30-jarige stralende, lijdende en zoekende jonge vrouw wordt niet meer maar ook niet minder dan een loven en eren en prijzen van haar. Het mooiste eerbetoon. De soberste ook. En de oprechtste. En de meest erkentelijke en ingetogen, warmste en zachtste uitvaart ooit. Waardigheid en Respect. Ze heersten beiden, net zoals B. en L., als welwillende vorsten over deze gemeenschap die daar bijeen was. Het Hele Al op één plek, op één moment, in één notendop: mensen en woorden van immens verdriet. Tranen van grootse liefde en gedachten van stekende woede. Tranen om een lach en een geest gevuld door waarachtige hoop. Levend leven daar en toen, hier en nu. L. werd op dat ogenblik hoog in den hemel meegedragen door ons aller verdriet. Ook door dat van B. En niet in het minst door hem, want diezelfde morgen reist B. L. achterna en zingt hij nu, daar in de planeten om een baan, wellicht een klein liedje. Voor L-tje. En wellicht voor elke andere ziel op deze wereld die diezelfde dag en alle andere dagen dáárvoor eveneens de blik in de ruimte gooiden.
Vanaf dit moment moeten ik en jullie allemaal het stellen met wat B. ons achterlaat. We moeten het stellen met een dozijn boeken en een veelvoud aan muzikale juweeltjes, schilderijen en andere geschriften. Daarmee moet een heel volk gevoed worden. Een hongerig en gulzig volk. Wel, deze vijf broden en deze twee vissen zullen we delen met al deze hongerige zielen die zich er nu en morgen en voor altijd aan willen voeden. Aan die woorden en beelden van jou, B. We zullen het met smaak tot ons nemen en we zullen rondvertellen hoe lekker deze rode wijn heeft geproefd. We zullen ons tot in den eeuwigheid kunnen laven aan wat gij ons gaf en we zullen de kracht van de herhaling niet onderschatten, we zullen het klein liedje en oorlog aan den oorlog en het verlangen blijven uitschreeuwen. We zullen blijven roepen dat het zo mooi is en we zullen vinden.
Jij kan niet doodgaan, B. Daarom huil ik niet. Daarom ben je hier nog ergens in mijn hoofd, in onze longen en harten en magen en nieren en botten en oren en darmen. Je bent er nog zoals je er altijd al was. Jij bent niet dood, B, laat ons niet lachen. Er zal immers altijd iemand zijn die jou niet zal zijn vergeten.
De maan staat half. Ze staat laag op tien uur. Ze verbergt zich achter een avondnevel en toch is haar unieke oranje gloed door mijn open venster achter mij fiks zichtbaar. Wellicht hebben jullie haar zo op haar zij gekeerd van daaruit, haar zo van licht toegerust en zo achter die sliert wolken verstopt dat haar beeld zich als tranen over onze wangen ontrolt. En vannacht doen jullie mogelijks hetzelfde met de sterren, en morgen met de zon en volgende week misschien met een ruimtelijke supernova. Allemaal voor ons, wij hier op aard. Allemaal voor jullie ook, zodat we jullie niet meer kúnnen vergeten.
Rust zacht, Lie. Rust zacht, Bram. De steen is, ondanks alles, verlegd.
Manu Vanhaverbeke, een jongenshart.
Borgerhout
Op 6 september 2004
om 0:20 getekend door:
M.a.n.u. .V.a.n.h.a.v.e.r.b.e.k.e.
Dit is niet ok
om 0:20 getekend door:
M.a.n.u. .V.a.n.h.a.v.e.r.b.e.k.e.
Bedankt grote man
Op 6 september 2004
om 0:20 getekend door:
T.o.n. .B.r.u.i.n.i.n.g.
Dit is niet ok
om 0:20 getekend door:
T.o.n. .B.r.u.i.n.i.n.g.
Lieve man, ik zal je stem blijven horen en je oprechte lach niet vergeten. Liefde en wijsheid aan zijn verwanten toegewenst. HARE OM. www.simonvinkenoog.nl
Op 6 september 2004
om 0:19 getekend door:
S.i.m.o.n. .V.i.n.k.e.n.o.o.g.
Dit is niet ok
om 0:19 getekend door:
S.i.m.o.n. .V.i.n.k.e.n.o.o.g.
Voor dit register is het helaas niet mogelijk een boekje te maken.
Hou me op de hoogte
Wilt u op de hoogte gehouden worden als er nieuwe (nationale) registers geopend worden? Condoleance.nl biedt verschillende mogelijkheden om op de hoogte te blijven, zoals e-mail, Twitter en SMS.